اگر آن ترک شيرازي بدست ارد دل ما را
به خال هندويش بخشم دل مفتون وشيدا را
چنان شوري به پا گشته به جانت حافظا غافل
که بخشيدي ز شوق وصل سمرقند وبخارا را
اگر چيزي کسي بخشيد زمال خويش مي باشد
چرا گفتي کلامي و نکردي فکر فردا را
ميدوني اين بيت شعر را حافظ براي سلطان وقت که خودشو مالک همه سر زمين ميدونست گفته اونهم به تمسخر نه به واقعيت.
حالا جالبه که هم صائب وهم شهريار وهم من حقير اينو ميدونيم ولي کل کل کردن با حافظ حالي داره .